Ο Φερνάντο Μποτέρο γεννήθηκε στο Μεγεδίν της Κολομβίας το 1932 και από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε σθεναρά με την τέχνη της ταυρομαχίας, που ήταν άλλωστε και βασική έμπνευση για τα πολύ πρώιμα εικαστικά του έργα. Δεν άργησε φυσικά να συνειδητοποιήσει πως το αληθινό του πάθος ήταν για την ζωγραφική, ξεκινώντας με αναπαραστάσεις θεμάτων εμπνευσμένων από βιβλία, όπως η γαλλική επανάσταση καθώς και υπαίθριες τοπογραφίες.

Mόλις στα είκοσι του χρόνια, πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση στη γκαλερί Leo Matiz το 1952 ενώ την ίδια χρονιά συμμετέχει επιπλέον στο 9ο Σαλόνι Κολομβιανών Καλλιτεχνών όπου και βραβεύεται για παρθενική φορά. Έπειτα, ακολουθεί το ονειρεμένο του ταξίδι στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στη Μαδρίτη, κατά το οποίο ξεκίνησε να φοιτά στην Ακαδημία του Σαν Φερνάντο, αφού παράλληλα μελετούσε ποικίλα κλασικά έργα στο μουσείο του Πράδο.

Γράφει η Μαρία Δήμου

Ο Φερνάντο Μποτέρο δίπλα στο έργο του, «Μόνα Λίζα», στο ατελιέ του στο Παρίσι το ’80. (Πηγή εικόνας: thoughtco.com)

Συνέχισε στο Παρίσι και κατέληξε στη Φλωρεντία, όπου σπούδασε στην Ακαδημία του Αγίου Μάρκου και γνώρισε την τέχνη της Αναγέννησης. Ύστερα από την σημαντική για εκείνον περιπλάνηση στις πόλεις των τεχνών της Ευρώπης, δεχόμενος επιρροές από όλα τα σπουδαία κινήματα που σχημάτισαν την τέχνη της ζωγραφικής έως τότε, εγκαταστάθηκε στο Μεξικό σε μια σημαδιακή για την καριέρα του εποχή, που στιγμάτισε το καλλιτεχνικό του στιλ και εύρος. Η πόλη του Μεξικό κατά την περίοδο αυτή, ενδύεται από πολυσήμαντους καλλιτέχνες όπως ο Ντιέγκο Ριβιέρα, μια πολύ βασική προσωπικότητα για την ολότητα της αισθητικής του τότε νεαρού Μποτέρο.

Γυρνώντας πίσω στις ρίζες του στην Μπογκοτά, ο 26χρονος ζωγράφος περπατάει και πάλι στους πανεπιστημιακούς διαδρόμους, αυτή την φορά όμως στον ρόλο του καθηγητή. Αλλά αυτή η στάση, ομοίως με όλες τις υπόλοιπες που πραγματοποίησε μέχρι τώρα, φυσικά και ήταν προσωρινή, αφού η απαστράπτουσα δεκαετία του ’60 τον βρίσκει στην Νέα Υόρκη, την πόλη της ευκαιρίας. Εκεί ο χώρος επιτάσσει Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό και Pop Art, όμως εκείνος παραμένει σταθερός και αναλλοίωτος στον δικό του προσωπικό, μοναδικό τρόπο να αντιλαμβάνεται την τέχνη και την ομορφιά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο ArtViews.gr