Συνέντευξη στο Βασίλειο Νικόλαο Βιτσιλόγιαννη (@vassiliosvitsilogiannis)
Η Γεωργία Ζώη έχει καταφέρει να συνδυάσει στη ζωή της την Αρχιτεκτονική με το Θέατρο και το Τραγούδι.
Είναι απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου καθώς επίσης και απόφοιτος της
Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο παγκόσμιο συνέδριο αρχιτεκτονικής θεατρικού χώρου στο Μόναχο. Διευθύνει το αρχιτεκτονικό γραφείο μελετών ´´Γεωργία Ζώη και Συνεργάτες´´ που εδρεύει στου Παπάγου.
Έχει εξειδικευτεί σε ειδικές αρχιτεκτονικές μελέτες (μεγάλα δημόσια κτίρια, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, θέατρα, εμπορικά κέντρα, αθλητικά κέντρα, συγκρότημα κατοικιών) καθώς επίσης και σε πολεοδομικές μελέτες, περιβαντολλογικές μελέτες. Έχει κερδίσει δεκάδες αρχιτεκτονικά βραβεία.
Ως ηθοποιός, στη σαραντάχρονη καλλιτεχνική της πορεία, έχει ερμηνεύσει πρωταγωνιστικούς ρόλους, μεταξύ των οποίων εμβληματικούς ρόλους Αρχαίας Τραγωδίας σε 52 θεατρικές παραγωγές, σε 22 κινηματογραφικές ταινίες και σε 18 τηλεοπτικές σειρές.
Ως τραγουδίστρια έχει συμμετάσχει σε συναυλίες και ηχογραφήσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συμμετείχε σε
βυζαντινές χορωδίες και στη χορωδία του ΕΜΠ ως σολίστ. Τέλος συνεργάστηκε με το Βαγγέλη Παπαθανασίου και τον Πέτρο- Λούκα Χαλκιά στη μελέτη, καταγραφή και ηχογράφηση παραδοσιακών τραγουδιών.
Βραβεύτηκε με το Βραβείο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ για τη συνολική της προσφορά στο Θέατρο.
Βραβεύτηκε δύο φορές από την Unesco το 2018 και το 2019 για την ερμηνεία της στις παραστάσεις ΣΟΦΙΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ και ΓΑΙΑ αντιστοίχως.
Β.Ν.Β.: Ποια ήταν τα κίνητρα που σας οδήγησαν στις σπουδές στην αρχιτεκτονική και υποκριτική;
Γ.Ζ.: Κίνητρα ήταν φυσικά η Αγάπη μου και για τα δύο καθώς και οι επιδόσεις μου και στα δύο κατά τη διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων…Το άριστα σε όλα τα μαθήματα με οδήγησε να διερευνήσω από πολύ μικρή ποια Σχολή θα είχε τις μεγαλύτερες βαθμολογικές απαιτήσεις και ταυτόχρονα θα ήταν ταιριαστή για μία γυναίκα…Έτσι από 12 χρόνων είχα επιλέξει την Αρχιτεκτονική…Μόνο και μόνο γιατί η Αρχιτεκτονική ήταν η πιο δύσκολη και απαιτητική σχολή…Γιατί διεκδικούσα πάντα την πρωτειά στα δύσκολα…Έτσι μπήκα και τελείωσα με υποτροφία την Ανωτάτη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.
Από την άλλη μεριά η συμμετοχή μου σε όλες τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις των σχολείων μου – παραστάσεις, χορωδίες κλπ. – και οι επιδόσεις μου σε αυτές σε συνδυασμό με την πληρότητα που αισθανόμουν κάθε φορά που μετείχα σε τέτοιες εκδηλώσεις έγιναν ο σπόρος αυτής της απόφασης. Οριακές στιγμές ήταν όταν δεκαπέντε και δεκαέξι χρόνων έπαιξα δύο εμβληματικούς ρόλους σε αρχαίες τραγωδίες, την Ανδρομάχη και τη Μήδεια στις
Τρωάδες και στη Μήδεια αντίστοιχα του Ευρυπίδη. Αποφασιστική στιγμή όμως υπήρξε η παρότρυνση του μεγάλου Νίκου Εγγονόπουλου, καθηγητή μου στην Αρχιτεκτονική, να ασχοληθώ και με το Θέατρο.
Έτσι τελείωσα με επιτυχία και τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Β.Ν.Β.: Για να υπάρξει ένα θετικό αποτέλεσμα το θέατρο και η τηλεόραση χρειάζονται κάποια στοιχεία, ένα από αυτά είναι η συνεργασία. Με ποιους τύπους, χαρακτήρες ανθρώπων δυσκολεύεστε να συνεργαστείτε;
Γ.Ζ.: Το Θέατρο όπως και η Αρχιτεκτονική είναι υποθέσεις ομαδικές!!! Η αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους συμμετέχοντες είναι απαραίτητη…Επομένως ενώ τυπικά μπορώ να συνεργαστώ με τους πάντες, δυσκολεύομαι να συνεργαστώ με όλους όσους έχουν ως αρχή το ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ.
Β.Ν.Β.: Ποιος από τους ρόλους που έχετε ενσαρκώσει πιστεύετε ότι είναι πιο κοντά στον χαρακτήρα σας;
Γ.Ζ.: Η Εκάβη και η Λένγκω. Μανάδες και οι δύο και ταυτόχρονα δυνατές και περήφανες…Γυναίκες του αγώνα, της προσφοράς και της αγάπης…
Β.Ν.Β.: Υπήρξε ρόλος ο οποίος επηρέασε την προσωπικότητά σας, άλλαξε κάποια στοιχεία της και σας εξέλιξε ως άνθρωπο;
Γ.Ζ.: Όλοι οι ρόλοι είναι μαθήματα ζωής για μένα!! Και με εξελίσσουν…Και μαζί τους γηράσκω αεί διδασκόμενη.
Β.Ν.Β.: Ποιος είναι ο ρόλος που θα ονειρευόσασταν να παίξετε στο θέατρο;
Γ.Ζ.: Προτιμώ να περιμένω το ρόλο που δεν γράφτηκε ακόμα. Μου αρέσει να εξερευνώ καινούργιους ρόλους σε καινούργια έργα. Όσο για τους γνωστούς ρόλους, λατρεύω τους εμβληματικούς γυναικείους ρόλους των κλασσικών έργων και ιδιαίτερα της Αρχαίας Τραγωδίας… Θα μπορούσα να παίζω και να ξαναπαίζω τις Κλυταιμνήστρες, τις
Εκάβες και τις Μήδειες.
Β.Ν.Β.: Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας βήματα;
Γ.Ζ.: Η επόμενη παράστασή μου είναι η παράσταση “ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ” σε κείμενο
σκηνοθεσία Γιάννη Φαλκώνη.
Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή Άγγελου Σικελιανού (1884-1951).
Mε αφορμή την σημαντική αυτή επέτειο, πραγματοποιείται το Διεθνές Φεστιβάλ «Άγγελος Σικελιανός» στο πλαίσιο ενός νέου, φιλόδοξου πολιτιστικού θεσμού που τιτλοφορείται “Ημέρες Δελφικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς” και στοχεύει να γίνει ένα Διεθνές Πνευματικό Φόρουμ, υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Στα πλαίσια του θεσμού “Ημέρες Δελφικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2021″ στην Λευκάδα τον τόπο που γεννήθηκε ο ποιητής, θα ανέβει η θεατρική παράσταση “ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ” στο Κηποθέατρο “Άγγελος Σικελιανός” κατά τη λήξη των εορταστικών εκδηλώσεων….
Εγώ σε αυτή την παράσταση υποδύομαι την Άννα Σικελιανού, τη δεύτερη και τελευταία σύζυγό του που υπήρξε και η μούσα του..
Επίσης στο πρώτο μέρος, στη νεανική του ηλικία, υποδύομαι άλλους τρεις ρόλους, τη μητέρα του, την αδερφή του και μια θεία του που τον γαλούχησε με τα κλέφτικα τραγούδια. Κοινό χαρακτηριστικό των τριών αυτών γυναικών ήταν το τραγούδι.
Έτσι και σε αυτή την παράσταση μέσα από τους ρόλους που ενσαρκώνω τραγουδώ και ψάλλω a Capella ένα νανούρισμα, ένα κλέφτικο, έναν ψαλμό, ένα ερωτικό παραδοσιακό, ένα χορικό από τον Προμηθέα και ένα μοιρολόι.
Β.Ν.Β.: Αν σας έλεγα να επιλέξετε μεταξύ θεάτρου, τηλεόρασης και κινηματογράφου, τι θα επιλέγατε;
Γ.Ζ.: Φυσικά το Θέατρο. Για την απόλυτη και άμεση επαφή με το κοινό μέχρι την ώρα της κάθαρσης!!!
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ το σινεμά και την τηλεόραση. Αυτά τα δύο αποτελούν μία ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΝΩΕ που διασώζει και μεταφέρει στην αιωνιότητα την παρουσία μας στο χώρο. Η οποία στο θέατρο είναι μοιραίο να διατηρείται μόνο μέσα από τη μνήμη των θεατών..
Β.Ν.Β.: Πείτε μου για τη νέα θεατρική παράστασή σας που αυτή τη στιγμή περιοδεύει σε κάποια θέατρα στην Ελλάδα.
Γ.Ζ.: Η παράσταση λέγεται “ΕΓΩ Η ΛΕΝΓΚΩ” του Βασίλη Γιαννόπουλου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη.
Στην παράσταση υποδύομαι μία ηπειρώτισσα άγνωστη ηρωίδα, που διατρέχει όλη την ιστορία της ελεύθερης Ελλάδας τα τελευταία 200 χρόνια.
Ας δώσουμε κάποια στοιχεία για την ταυτότητα της παράστασης.
Συγγραφέας: Βασίλης Γιαννόπουλος
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη
Σκηνικά-κοστούμια: Ιωάννα Κατσιαβού
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Αρετή Κοκκίνου
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί:
ΛΕΝΓΚΩ : Γεωργία Ζώη
«Από μηχανής Θεός»: Γιώργος Σίσκος
Αυγέρης :Σταύρος Βόλκος
Τασιά: Κατερίνα Βολίκα
Κιθάρα και λαούτο: Αρετή Κοκκίνου
Κλαρίνο: Πάρης Μαμμάς
Κρουστά: Σταύρος Βόλκος-Κατερίνα Βολίκα
Καλλιτεχνική διεύθυνση : Αδαμαντία Μαντελένη
Φωτισμοί: Γιώργος Δανεσής
Παραγωγή: «Διώνης Αίνιγμα» ΑΜΚΕ.
Η παράσταση επελέγη από την Περιφέρεια Αττικής ως αντιπροσωπευτική στο πλαίσιο των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 21.
Έκανε πρεμιέρα με πολλή επιτυχία στις 5 Ιουλίου και εγκαινίασε το ανακαινισμένο Θέατρο του Πάρκου Αντώνης Τρίτσης.
Οι επόμενες προγραμματισμένες παραστάσεις και θα χαρούμε πολύ να δούμε όλους εσάς στη παρέα μας θα είναι στις 8/8/21 στο Θέατρο Αλτιναλμάζη στην Αλεξανδρούπολη με τη στήριξη του Δήμου Αλεξανδρούπολης. ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Στις 30/8/21 στο Θέατρο του Άλσους Νέας Σμύρνης με τη στήριξη του Δήμου Νέας Σμύρνης.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Την 1/9/21 στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης στο Δήμο Νίκαιας- Ρέντη με τη στήριξη της Περιφέρειας Αττικής.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Να πω και λίγα λόγια για το έργο:
Η Λένγκω (Ελένη), είναι μία Ηπειρώτισσα γυναίκα, που ζει μια αλληλουχία ζωών, από την περίοδο της
Επανάστασης του 1821 έως και σήμερα.
Η ίδια θεωρεί, ότι στο αίμα της, κυλάει αίμα της Αρχαίας Διώνης αλλά και άλλων γυναικών, τις οποίες με την φαντασία της ενσαρκώνει σε πολλές διαφορετικές ζωές. Έτσι «ζώντας» τα τελευταία 200 χρόνια, (Επανάσταση 1821 , Γερμανική κατοχή 1940, Πολυτεχνείο, Μεταπολίτευση κλπ.) αντιλαμβάνεται ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, με το «τέρας» του πολέμου να εμφανίζεται πάντα, αλλά με διαφορετικό πρόσωπο. Πότε ως Τούρκος κατακτητής με το γιαταγάνι, πότε ως Φασίστας κατακτητής με την μπότα και πότε ως οικονομικός αόρατος κατακτητής, με κοινά προβλήματα, την πείνα, την εξαθλίωση την προσφυγιά και την προδοσία.
Στην τελευταία της ζωή που φτάνει στο σήμερα, υπερασπίζεται τους αγώνες των σημερινών γυναικών κατ’ αντιστοιχία με τις ηρωίδες των εκάστοτε Εθνικών αγώνων, περνώντας το μήνυμα, ότι οι ήρωες υπάρχουν και ζουν ανάμεσα μας.
Ο εμβληματικός ρόλος ενός «από μηχανής» θεού, τον οποίο υποδύεται ο αγαπημένος Γιώργος Σίσκος, λειτουργεί ως
συνδετικός κρίκος μεταξύ των «ζωών» της Λένγκως, αλλά παράλληλα αφήνει και κάποια ερωτηματικά στον θεατή με σκοπό να «σπρώξει» τα νοήματα του έργου πιο βαθειά στην ψυχή του.
`
