O William Hogarth (1697-1764) ήταν Άγγλος ζωγράφος, χαράκτης, γελοιογράφος και κοινωνικός σχολιαστής, που ζούσε από την εικονογράφηση των βιβλίων, ένας ριζοσπάστης και ευπροσήγορος άνθρωπος και εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών της γενιάς του.
Το 1721 δημοσίευσε την πρώτη του σατιρική κόπια και τις πρώτες του εικονογραφικές σατιρικές σειρές το 1726 με απόλυτη επιτυχία η οποία βρήκε αντίκρισμα σχεδόν ακαριαία, αλλά η ουσιαστική καλλιτεχνική του ωριμότητα καρποφόρησε με την σειρά «Σύγχρονα ηθικά θέματα». Αξίζει να σημειωθεί ότι χάρη στην διαχυτικότητα της δουλειάς του, πολιτικά σατιρικά σκίτσα δανείζονται το όνομα του, με την ορολογία «Hogarthism», μέχρι και σήμερα.
Μάστορας στην κοινωνική κριτική, τα έργα του διατρέχονταν από μια περιρρέουσα σατιρική διάθεση στα όρια του καυτηριασμού. Οραματιστής και με αυτοπεποίθηση, είχε εκκινήσει μια προσωπική φιλοδοξία ώστε τα μεγαλόπνοα σχέδιά του να εξελιχθούν σε ένα ρηξικέλευθο είδος ζωγραφικής, εικονογραφώντας τα άρρητα αλλά διάπυρα έργα του και αρματώνοντάς τα με παραδειγματικά, ηθικοπλαστικά μαθήματα.
Αυτό το έκανε προκειμένου να τραβήξει την προσοχή των πουριτανών και να γίνει προσφιλής στους συμπατριώτες του. Ιδιαίτερα κοινωνικός και αστείος, ο ζείδωρος ζωγράφος που ήταν κατά κοινή ομολογία μια εύθυμη παρέα, συναναστρεφόταν με λαϊκούς ανθρώπους αλλά διαμόρφωνε και μακράς διαρκείας φιλίες με τον ακαδημαϊκό κόσμο, στα αμέτρητα ξεπορτίσματά του.
Γράφει ο Σωτήρης Χάιδας
Λάτρευε να παρατηρεί την ανθρώπινη συμπεριφορά γύρω του και να οιστρηλατείται από αυτήν για να την επαναδημιουργεί στον καμβά και φυσικά είχε αδυναμία στο θέατρο και σε κάθε λογής λαοφιλή θεάματα. Με μια μανιχαϊστική φιλοσοφία να διέπει την σειρά έργων του, όπου το καλό ανταμείβεται και το κακό τιμωρείται και μια «λαλίστατη» εικονογράφηση γεμάτη δραματουργικό ενδιαφέρον, καθώς ο ίδιος ταυτιζόταν με το ρόλο του δραματουργού και του σκηνοθέτη. Οι πολυεστιακοί του πίνακες πέρα από το καλλιτεχνικό τους ενδιαφέρον, προορίζονταν και για να γίνονται κατανοητοί από όλους με ενάργεια στην απεικόνιση και στόχο το ηθικό δίδαγμα, σατιρίζοντας την καθεστηκυία τάξη και όχι μόνο.
Πίνακες του όπως η «Πορεία του ακόλαστου» ή «Τα τέσσερα στάδια της σκληρότητας», ουσιαστικά αφηγούνται μια ιστορία, ένα δίδαγμα, ένα θέαμα με καθορισμένους ρόλους στα πρόσωπα που παίρνουν μέρος, με σχολαστική χρήση σκηνικών και ενδυμάτων μέχρι και λεπτοδουλειά στο «φέρσιμο» της κάθε φιγούρας.
Διαβάστε την συνέχεια στο ArtViews.gr
