Ο νεότερος από τους «καταραμένους ποιητές» της Γαλλίας του 19ου αιώνα, Αρθούρος Ρεμπώ, είναι γνωστός ως το παιδί-«θαύμα» του ρομαντικού αυτού κινήματος, που αφότου έγραψε έργα υψηλής αισθητικής, με τεράστια απήχηση μέχρι τις μέρες μας, όπως το «Μεθυσμένο Καράβι» (1871) και τη συλλογή, «Μια Εποχή στην Κόλαση» (1873), με το που έκλεισε τα 20 του χρόνια, παράτησε μια για πάντα την ποίηση και ασχολήθηκε με το εμπόριο στην αποικιοκρατούμενη Αφρική, μέχρι τον πρόωρο θάνατό του στα 37 του χρόνια.
Το «enfant terrible» των γαλλικών γραμμάτων συναγωνίστηκε, ξεκινώντας από την ηλικία των 16 χρονών, γίγαντες της λογοτεχνίας, σαν τον Σαρλ Μπωντλαίρ και τον εραστή του για ένα διάστημα, Πωλ-Μαρί Βερλαίν, μαζί με τους οποίους σχημάτισε την «Αγία Τριάδα» των «καταραμένων ποιητών» (poètes maudits). Από τη μία ένας «flâneur», που έδινε ιδιαίτερη προσοχή στην κομψότητα του ντυσίματός του και την ποιότητα των βραδινών του εξόδων, και από την άλλη ένας μοντέρνος προφήτης ενός φρικαλέου και αποκαλυπτικού μέλλοντος, ο Ρεμπώ θεώρησε πως «ξόδεψε» τα νιάτα του όντας υπερβολικά ευαίσθητος και έτσι πήρε τη ριζική απόφαση να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του εξασκώντας ένα πρακτικό επάγγελμα, περιορίζοντας την καλλιτεχνική του έκφραση στις επιστολές που έγραφε στην οικογένειά του και τους φίλους του, από τις διαφορετικές χώρες στις οποίες ταξίδευε.
Πέρα από τις διάσημες συλλογές ποιημάτων του, «Μια Εποχή στην Κόλαση» (1873) και «Εκλάμψεις» (1875), σημαντικά είναι και τα διάσπαρτα ποιήματά του. Ένα από αυτά τα μικρά «διαμάντια» είναι τα «Φωνήεντα» (1871), ένα σονέτο που, ερήμην ίσως του ίδιου του Ρεμπώ, μιλάει για τη συναισθησία, μια πάθηση κατά την οποία ο ασθενής αντιλαμβάνεται τα γράμματα της αλφαβήτου σαν χρώματα και τα διαχωρίζει στο μυαλό του σύμφωνα με τις αποχρώσεις τους.
Γράφει ο Γιώργος Δήμος
Το έργο αυτό γράφτηκε όταν ο Ρεμπώ ήταν μόλις 17. Η επιρροή του σύντομου ποιήματος, «Φωνήεντα» (Voyelles), αρχίζει με το κίνημα του Υπερρεαλισμού, για το οποίο υπήρξε η αφετηρία αμέτρητων πειραμάτων με το γραπτό λόγο, από τα «Καλλίγραμμα» (1918), του Γκιγιώμ Απολλιναίρ, ως τις «Ασκήσεις ύφους» (1947), του Ρεϊμόν Κενώ, και φτάνει μέχρι τη σύγχρονη ψυχολογία. Το σονέτο ξεκινάει ορίζοντας τα χρώματα που έχει το κάθε γράμμα: το «A» είναι μαύρο, το «E» είναι λευκό, το «I» είναι κόκκινο, το «U» είναι πράσινο και το «O» είναι μπλε. Στη συνέχεια ο Ρεμπώ αφιερώνει δύο στροφές στο κάθε γράμμα, παραδίδοντάς μας μια εικόνα, χαρακτηριστική της σκληρής ομορφιάς του χρώματος που του αντιστοιχεί.
Διαβάστε την συνέχεια στο ArtViews.gr
