Τρία χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο μικρού μήκους, ο Γιώργος Γούσης επιστρέφει στο θέμα του «χειροπαλαιστή» αδερφού του (Παναγιώτης Γούσης) και μας αφηγείται τις περιπέτειές του, αυτή τη φορά, αφότου έχει εγκαταλείψει το χωριό του στην Ήπειρο, για να κυνηγήσει το όνειρό του στην Αθήνα. Με συνολική διάρκεια περίπου μία ώρα και είκοσι λεπτά, το «ντοκιμαντέρ» του Γούση είναι ένα πορτραίτο ενός 26ρη στην ελληνική επαρχία που αποφασίζει να μετακομίσει στην Αθήνα για να γίνει πρωταθλητής στο «μπρα-ντε-φερ» και ηθοποιός και με κάποιο τρόπο να ξεχωρίσει και να «δημιουργηθεί» (όπως του λέει και μία γηραιότερη συγχωριανή του), μόνο για να ανακαλύψει στην πορεία πως η Αθήνα έχει ένα σωρό άλλα προβλήματα.
Ο «Χειροπαλαιστής» είναι μια ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής του Πάνου, ακόμα κι αν κάποιες σκηνές της ταινίας αποτελούν αναπαράσταση και όχι αυστηρά ρεπορτάζ, ενώ στη ραχοκοκαλιά της ταινίας υπάρχει μια υπαρξιστική ιστορία, με την οποία κάθε νέος στην Ελλάδα του σήμερα μπορεί να ταυτιστεί. Το πρώτο μισό της ταινίας είναι ουσιαστικά αυτούσια η βραβευμένη μικρού μήκους ταινία του 2019, με τον ίδιο τίτλο.
Γράφει ο Γιώργος Δήμος
Όπως και τα «Μαγνητικά Πεδία» (2021), έτσι και ο «Χειροπαλαιστής» είναι μία ταινία που μέσα από την ιστορία των χαρακτήρων της, μας μιλάει για ένα ευρύτερο κοινωνικό πρόβλημα. Παρόμοια με τις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, οι ταινίες του Γούση πραγματεύονται την αποξένωση και τη γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία.
Ο Πάνος λέει στην ταινία πως οι άνθρωποι είναι παντού το ίδιο παράξενοι, ενώ τα κακώς κείμενα του χωριού δεν λείπουν και από την απρόσωπη σχετικά πρωτεύουσα, απλά εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο. Σε αντίθεση, ίσως, με τις ταινίες του Λάνθιμου, ο «Χειροπαλαιστής» είναι μία πολύ προσωπική ταινία, χάρη στη σχέση του πρωταγωνιστή με το σκηνοθέτη.
Διαβάστε τη συνέχεια στο ArtViews.gr
