Σε όλες τις καλλιτεχνικές ψυχές μας έχει συμβεί να στεκόμαστε με τις ώρες, αποχαυνωμένοι από το δέος που εκπέμπει ένα έργο υψίστης αξίας σε ένα μουσείο. Η ιδέα του ότι κάτι απτό, που σήμερα απολαμβάνουμε μέσω μιας απλής Κυριακάτικης βόλτας στο μουσείο, ταξίδεψε από εκατοντάδες χρόνια πριν και παραμένει ανοξείδωτο μπροστά στα γυμνά μας μάτια, δεν μπορεί παρά να προκαλέσει ανατριχίλα κατά την θέαση, ακόμη κι αν το πυκνό πλήθος και η «μπουκωμένη» ατμόσφαιρα των επισκεπτών που έρχεται μαζί με αυτό, μας αποσπά από την στιγμή της έκστασης. Θα ορκιζόταν κανείς ότι η εμπειρία είναι τόσο έντονη που το έργο κοντεύει οριακά να ζωντανέψει και να σε τηλεμεταφέρει σε εποχές, μέρη, ήχους, αισθήσεις, ενώ η επιβολή τους είναι τόσο πληθωρική που μπορούν ακόμη και να σε χειραγωγήσουν.
Το σύνδρομο Σταντάλ (Stendhal’s syndrome), που συνδέει τις ρίζες της ανακάλυψής του με τον Γάλλο συγγραφέα, Marie-Henri Beyle (γνωστός και ως «Σταντάλ»), αναφέρεται εκ νέου πάνω από εκατό χρόνια αργότερα στο βιβλίο του Ιταλού, Graziella Magherini, «La sindrome di Stendhal» (1989) και λίγο αργότερα «πέφτει» στην υπόληψη του «puppet-master» των gialli και του ιταλικού τρόμου της δεκαετίας του ’70 και του ’80, Dario Argento. Σύμφωνα με τον όρο του, ένας που πάσχει από σύνδρομο Σταντάλ, χάνει τις αισθήσεις του μεταξύ άλλων ψυχοσωματικών συμπτωμάτων στην όψη του κάλλους ενός έργου τέχνης, μεταφερόμενος σε μια παροδική ύπνωση, καθώς η εμπειρία μπορεί να του δημιουργήσει ακόμη και παραισθήσεις.
Γράφει η Μαρία Δήμου
Κάτι αντίστοιχο λέγεται πως συνέβη και στον ίδιο τον Argento κατά την παιδική του ηλικία, καθώς ανέβαινε τα σκαλιά του Παρθενώνα με την οικογένειά του, κάτι που τον ανάγκασε να χαθεί από τα ίχνη τους για κάποια ώρα. Το βίωμά του, σε ωριμότερη ηλικία πια, επιβεβαιώθηκε όταν στα χέρια του φτάνει το βιβλίο του Magherini και δεν άργησε να αποτελέσει βασική επιρροή για το «Stendhal Syndrome» του ’97, με πρωταγωνίστρια τον καρπό του έρωτά του με την σιβυλλική, Daria Nicolodi, την κόρη του, Asia.
Διαβάστε τη συνέχεια στο ArtViews.gr
