Ο Παναγιώτης Δρακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1941.
Τα πρώτα του μαθήματα τα πήρε από τον πατέρα του, πριν ακόμη μπει στο Δημοτικό σχολείο. Και συνέχισε παράλληλα την εκπαίδευσή του στο σπίτι του. Έφηβος πλέον έστρεψε το ενδιαφέρον του στη φιλοσοφία, την ιστορία και κυρίως στην ιστορία του πολιτισμού.
Άρχισε να δημοσιογραφεί από ηλικίας 20 ετών, γράφοντας σε περιοδικά κριτικές για εικαστικά θέματα. Στην ίδια ηλικία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Κίνηση, τη δράση της οποίας απαγόρευσε η χούντα. Η δικτατορία τον έκλεισε φυλακή για εννέα μήνες, με την κατηγορία της ρύπανσης δημοσίου χώρου επειδή μοίραζε προκηρύξεις εναντίον της.
Εργάσθηκε στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής Φιλοσοφίας της Ακαδημίας Αθηνών, και στο ιδιωτικό Κέντρο Φιλοσοφικών Ερευνών. Διετέλεσε διευθυντής έκδοσης του περιοδικού φιλοσοφίας και πολιτικής ΕΠΟΠΤΕΙΑ, του οποίου εκδότης ήταν η σύζυγός του Ζηνοβία και βασικός συνεργάτης ο Αθανάσιος Παπανδρόπουλος.
Δημοσίευσε κείμενα των μεγαλύτερων Ελλήνων πνευματικών ανθρώπων, αλλά και μεταφράσεις των πιο σημαντικών στοχαστών του διεθνούς χώρου.
Κείμενα και συγγραφείς άγνωστοι ως τότε στο ελληνικό κοινό, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά από τις σελίδες της – όπως ο Καρλ Πόπερ, ο Χάγιεκ, ανάμεσά τους και οι Έλληνες Κ. Καστοριάδης, Κ. Αξελός, Παπαϊωάννου κ.α.
Συνεργάσθηκαν μαζί του στο περιοδικό οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ευάγγελος Παπανούτσος, κ.ά.
Απέσπασε διεθνή βραβεία και κηρύχθηκε μέλος της αμερικανικής National Academy of Scholars και της Karl Popper Philosophical Society.
Υπήρξε σύμβουλος κατά καιρούς τριών υπουργών και του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου σε θέματα Ευρώπης.
Ιδρυτικό μέλος του ελληνικού τμήματος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων είχε τιμηθεί πολλές φορές.
Κέντρο της προβληματικής του υπήρξε ο Ευρωπαίος, δίνοντάς μας πολλά δοκίμια πάνω σε μορφές και ρεύματα της ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Από το 2008 ήταν διευθυντής του πολιτιστικού Κέντρου ΑΜΠΕΛΟΣ και διευθυντής σύνταξης του PRO EUROPA www.pro–europa.eu
Από τα βιβλία του διεθνώς γνωστότερα είναι το “Μεσαίωνας Ελληνικός και Δυτικός”, “ Ο ελληνικός εθνικισμός από τον Όμηρο στον Ευριπίδη” τίτλος στα αγγλικά “The Αrchaeology of the European Nationalism”.
Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Βιογραφία της Ευρώπης, η διαμόρφωση του πολιτιστικού της προσώπου ” είναι εκπληκτικό σε νοήματα, συνοπτικό και απολύτως διδακτικό και θα έπρεπε να βρίσκεται σε κάθε σχολείο όχι μόνον της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης. Απλό στην περιγραφή του αλλά με εντυπωσιακή εικονογράφηση, η “Βιογραφία της Ευρώπης” μεταφέρει τον αναγνώστη από το 40.000 π.Χ. στην υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης στις 25 Μαρτίου 1957 και τού εξηγεί γιατί η ήπειρος αυτή γέννησε την φιλοσοφία, την δημοκρατία, την λογοτεχνία, την τέχνη και τον πολιτικό ολοκληρωτισμό.
Εξηγεί επίσης πώς στην Ευρώπη αναπτύχθηκε εννοιολογικά και πρακτικά η παραγωγή και γιατί, σε συνδυασμό με το ευρωπαϊκό πνεύμα, οδήγησε σε όλες τις οικονομικές επαναστάσεις που γνώρισε και γνωρίζει ο κόσμος μας.
Το ελληνικό τμήμα τιμά το άξιο μέλος του και δίνει υπόσχεση να συνεχίσει το ευρωπαϊκό όραμά του.
